రాము ట్రైన్ దిగి ఇంటివైపుగా నడుస్తున్నాడు. "ఈ అమ్మ ఎప్పుడూ ఇంతే. చాదస్తం! రోజూ ఫోన్ చేసి పూజ చేసుకున్నావా? గుడికి వెళ్ళావా? అని విసిగిస్తూ ఉంటుంది. ఇంత బిజీ జీవితంలో వాటన్నిటికీ టైమెక్కడిది?" అసలే చీకటి పడుతుండటంతో వడివడిగా అడుగులు వేస్తున్నాడు. ఒక సందు మలుపు తిరగగానే ప్రత్యక్షమైంది ఆ మెరుపుతీగ. "అబ్బ వెనకనుంచే ఇంత అందంగా ఉందంటే ముందునుంచి ఇంకెంత అందంగా ఉంటుందో? ఈ మసక చీకటిలో సరిగ్గా కనిపించటం లేదు. స్ట్రీట్ లైట్లు ఉంటే బాగుండేది," అనుకుంటూ ఆమె ముఖాన్ని చూడాలనే ఆత్రుతతో దాదాపుగా పరుగు మొదలెట్టాడు. అది గమనించిన ఆమె ఇంకా వేగంగా నడవసాగింది.
"ఈ ఒంటరి జీవితం దుర్భరంగా ఉంది. త్వరగా ఈమెతో పరిచయం పెంచుకుని పెళ్ళి చేసుకుంటే ఎంత బాగుంటుందో! మాకు తనలాగే అందమైన పిల్లలు పుడతారు. తన బట్టలూ, నగలూ చూస్తూ ఉంటే మా మామగారికి బాగానే ఆస్తి ఉన్నట్లుంది. మనం కూడా లైఫులో సెటిల్ అయిపోవచ్చు. ఒక పెద్ద ఇల్లు కట్టుకుని పిల్లాపాపలతో ఆనందంగా గడపవచ్చు," అని ఉహల్లో తేలిపోతూ ఆమెను అనుసరిస్తున్నాడు.
ఇంతలో ఒక వీధి దీపం వెలుగులో ఆమె హటాత్తుగా ఎందుకో వెనక్కు తిరిగింది. అంతే ఆత్రుతగా ఆమె ముఖంవంక చూసిన రామూ ఆశాసౌధలన్నీ పేకమేడల్లా కుప్పకూలిపోయాయి. తనమీద తనకే విరక్తి కలిగింది. అక్కడికక్కడే కూలబడిపోయాడు. దూరంగా బడ్డీకొట్టులోని రేడియోలో పాట వినిపిస్తోంది.
మరులుగొలిపే సిరులూ మేలూ నిలువబోవే మనసా
స్థిరముగానీ ఇహభోగముల పరము మరువకే మనసా |
శేషశాయిని మోక్షదాయిని - సన్నుతి సేయవే మనసా
ఆపన్న శరణ్యుని హరినీ - సన్నుతి సేయవే మనసా ||
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి